Het nieuwe boek: Jij bent van ons
De verhalen die overlevers van georganiseerd sadistisch misbruik mij vertellen. Ik werk samen met twee overlevers. Daarnaast put ik uit mijn geheugen - ik sprak meer overlevers en ook therapeuten.
Opnieuw - zoals ook in het boek 'Als zwijgen mag' - een fictief verhaal, maar geheel berustend op ware verhalen. Schokkende verhalen, maar verhalen die te vaak worden omzeild, worden weggezet als ontsproten aan fantasie of een zieke geest. Te extreem om waar te kunnen zijn. En toch bestaat het, toch is het de dagelijkse realiteit van een onbekend aantal kleine en grotere kinderen, pubers en volwassennen.
Het zijn verhalen die verteld moeten worden.
Dit is de omslag van het boek. Het beeld is gemaakt door Tess, een van de overlevers waar ik mee samenwerkte, en het ontwerp is van Irma Lamberts.
De titel is ontleend aan een dreigement van een dader tegen een overlever, dat voorkomt in het boek. En de ondertitel geeft weer wat de essentie van het boek is: overlevers wordt van kleins af aan ingeprent dat zij moeten zwijgen over wat er in het netwerk gebeurt, maar het moet in de openbaarheid komen; de enige manier om vrij te worden. De enige manier om dit complexe probleem dat zucht onder zwijgzaamheid en onbekendheid bekend te maken.
De teksten op het beeld geven weer waar de overlevers onder hebben geleden en vaak nog steeds lijden.
Het boek is gepresenteerd op 19 november, tijdens een symposium over de transgenerationele overdracht van trauma, georganiseerd door het Kenniscentrum Transgenerationeel Georganiseerd Geweld (KTGG). Ik ben daar bestuurslid, en mijn contacten met overlevers komen via die functie tot stand.
Na 19 november ligt het in de boekhandel. Het is uiteraard ook te bestellen via het contactformulier.
Ondertussen is de tweede druk gerealiseerd en komt er zeer binnenkort een e-boek versie (epub2)
Recensies
Ik heb je boek uit en mail je zoals beloofd over wat ik ervan vind. Ik wil je een groot compliment maken en vind dat je het goed omschreven hebt. Aanvankelijk moest ik wel even wennen aan de opzet, maar na een aantal bladzijden gelezen te hebben, kon ik het prima volgen. Wat ik er zo goed aan vind, is dat je zo moedig bent geweest om details te verwoorden en deze niet uit de weg bent gegaan. Natuurlijk zijn de details nog maar een fractie van wat er plaatsvindt, maar dit is naar mijn idee ruim voldoende voor het grote publiek om mee te starten. En wat ontzettend moedig ook van de twee overlevenden om hier hun medewerking aan te verlenen. Chapeau! Jij en de beide dames mogen terecht trots zijn op het resultaat!
Na deze complimenten heb ik toch ook een kritische noot, en dat is de prijs van het boek. Wanneer het een dikker boek was geweest met minder open witte ruimtes en minder grote letters, dan is de prijs prima. Echter is het boek vrij dun, heeft het vrij grote letters, veel witte open ruimtes, en soms maar een aantal zinnen op een bladzijde. Dat maakt dat ik het te duur vind. Niet alleen omdat de verhouding mijns inziens niet klopt, maar ook omdat het belangrijk is dat mensen dit boek massaal gaan lezen en uitdelen. Mijn advies is dan ook om de prijs wat te verlagen. Of dat ook mogelijk is weet ik uiteraard niet, maar ik wil je het toch graag meegeven.
Veel dank voor het schrijven van het boek, Herry. Ik ga het z.s.m. verspreiden op social media en in mijn naaste omgeving.
Je hebt erin een goede “navigerende balans” gevonden tussen de zeer akelige getuigenissen, zowel van cliënten als van therapeuten, en van de kennis en uitleg over hoe dat in zijn werk gaat, en over de gevolgen. De korte hoofdstukken en de veranderende perspectieven zijn m.i. een goed gekozen structurering van de personen en de nodige informatie. Je meeleven en persoonlijke betrokkenheid bij het lot van de gemaakte slachtoffers komen goed over, naast je zorgvuldige waarschuwing richting de lezer, die ik terecht en op zijn plaats vind. Het is inderdaad afschuwelijk om te lezen, weerzinwekkend en moeilijk te geloven dat dit in Nederland, Engeland, Duitsland zo onder de radar zou kunnen spelen en dat zo weinig bewijs boven tafel komt, al leg je uit hoe dat zo komt. De neiging om dit als een naïeve, zieke fantasie en complotdenken af te doen herken ik als wens tijdens het lezen, naast het onmachtige gevoel, ook het gevoel bij mezelf om, retroactief, niet genoeg te hebben kunnen en willen doen om te helpen.
Als volwassen lezer die contact houdt met haar kinderziel wil ik liever een happy end lezen, waarin de slechteriken worden berecht en dat eindelijk serieus een begin wordt gemaakt met echt opsporingswerk naar de feiten. Het maakt pessimistisch dat het nu misschien weer niet zal gebeuren, na het vandaag verschenen rapport. Ook verwacht ik niet dat het aantal behandelaars hierna zal toenemen, helaas. Het vraagt bij de behandeling van DIS (en dan heb ik het nog niet over de slachtoffers die jij beschrijft) om een enorme inzet en toewijding van de therapeut, die de meesten niet kunnen opbrengen. Deprogrammeren is misschien net zo een levenslang werk als het levenslang dat slachtoffers hebben.
Nieuwsbrief
Enige tijd geleden ben ik begonnen een Nieuwsbrief te maken en rond te sturen. Om zoveel mogelijk mensen op de hoogte te houden van actuele ontwikkelingen. Ondertussen zijn er reeds drie verschenen.
Mocht je deze nieuwsbrief nog niet ontvangen, dan kun je je aanmelden via voshboek@outlook.com
Als ik je zou zeggen...
Een nieuwe dichtbundel, met gedichten van mijn hand. Gedichten gebaseerd op wat overlevers van georganiseerd seksueel misbruik vertellen. Twintig in totaal. Geïllustreerd door twee overleverkunstenaars, die dus weten waar ze het over hebben.
De bundel wordt in eigen beheer uitgegeven door het Kenniscentrum Transgenerationeel Georganiseerd Geweld (KTGG).
Ik deed ook de opmaak.
De bundel is verkrijgbaar via publicaties @kenniscentrumtgg.org .
De prijs is €15,95, excl. verzendkosten.
De opbrengst wordt gestort in een fonds ter ondersteuning van overleverkunstenaars.
Als ik zou zeggen
dat ik stemmen hoor
dat ik soms met een kinderstemmetje praat
dat ik soms opeens niets meer kan zeggen
dat ik soms plotseling heftig moet huilen
dat ik soms niet meer weet wat ik deed
dat ik soms zeg dat ik alleen maar bloed zie
dat ik soms zeg dat ik demonen hoor
dat ik soms zeg dat ik niets meer mag zeggen
zou men dan zeggen
dat ik hysterisch ben
dat ik schizofreen ben of gewoon gek
dat ik opgesloten moet
dat ik pillen moet slikken
dat ik een gevaar ben voor mezelf of anderen
of zou jij weten
hoe het werkelijk zit